My feeling

To

                Dear  reader,

Many peoples  are waiting  to read the good posts. I will start to learn next semester on Dec 1. So I ’ll take many times to reach on my blog. So sorry Reader! When I finish my university’s student life, I promise  to write, to share, to give many knowledge. Today Oct 16, I live in Yangon.  I stay  here about 6 years.  I came from countryside. Now I am also staff under Construction Co.,Ltd. Not Engineer but I have a plan to be programmer. I will make website for this company when I am programmer. During this year, I made many exercises about Computer . If you are also learner computer science, I warmly welcome from my heart! Technology is art and creation to live many facts. Please Don’t forget me! I will return soon after I got my degree.

                                                                                                                                                Thanks,  

                                                                                                                                                                                Yours, KMT

ျပိဳင္ဘက္တို႔ႏွင့္ မိမိသေဘာထား

ျပိဳႈင္ဘက္ဟူသည္...

တစ္စံုတစ္ေယာက္က သင့္အတြက္ ေကာင္းမြန္ေသာျပိဳင္ဘက္ျဖစ္ႏိုင္၏။ ထုိ႔အတူ တစ္စံုတစ္ဦးသည္လည္း ဆိုးေသာျပိဳင္ဘက္ျဖစ္ႏိုင္၏။

ကၽြႏ္ုပ္နဲ႔ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကာလတြင္း မိတ္ေဆြတုိ႔သည္ ျပိဳင္ဘက္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူး၏။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ သူမ်ားကို မျပိဳင္တတ္။ သုိ႔ေသာ္ ထိုသူတုိ႔က ျပိဳင္လာေသာအခါ လူတို႔၏ ေဒါသ၊ မာန၊ မခံခ်င္စိတ္တုိ႔က ငယ္ရြယ္စဥ္ကၽြႏ္ုပ္အား လႊမ္းမိုးသြား၏။ ကၽြႏ္ုပ္ ပင္ကိုယ္စိတ္တုိ႔ ေပ်ာက္ကာ  တျခားလူေတြႏွင့္ ျပိဳင္လာတတ္၏။ ေကာင္းေသာတိုးတက္ျခင္းလား။ ဆုိးေသာ တုိးတက္ျခင္းလား။ 

ကၽြႏ္ုပ္ျပိဳင္ဘက္မ်ားစြာထဲက တစ္ေယာက္ေသာသူသာလွ်င္ ေကာင္းမြန္ေသာျပိဳင္ဘက္ ျဖစ္လာခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘဝအဆင့္ဆင့္တိုးတက္ခဲ့၏။ ထိုသူေၾကာင့္သာလွ်င္။ အရာရာသံုးသပ္ေလ့ရွိတဲ့ ကၽြႏိုပ္ တစ္ေန႔ေတာ့ မည္သူ႔ကိုမွ မျပိဳင္ျဖစ္ေတာ့။ မပိုင္ဆိုင္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို အငွားထားျပီး ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ အသံုးျပဳလာတာ ၾကာသင့္သေလာက္ ၾကာခဲ့ျပီေလ။

သို႔ေပေသာ္ျငား လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္မဟုတ္လား။ မိမိကိုယ္တိုင္မိမိေတာ့ ျပိဳင္ဦးမွ။ ထိုေန႔မွစ၍ မိမိ တစ္ျပည္ေလာက္သိတဲ့ အသိကို တစ္တင္းေလာက္သိခ်င္၏။  တစ္အိတ္ေလာက္ သိခ်င္လာ၏။ သူမ်ားဘဝ သူမ်ားကိစၥ စိတ္မဝင္စားျဖစ္ေတာ့။ 

အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔ မိမိတကယ္ တုိးတက္လာပါ၏။ လမ္းမွန္လာပါ၏။ အကုသိုလ္စိတ္ နည္းလာပါ၏။ အရာရာအေပၚတြင္ သတိမျပတ္ သံုးသပ္ႏိုင္စြမ္းရွိေသာ စြမ္းရည္ မိမိလူမွန္းသိတတ္စကတည္းက ပိုင္ဆိုင္လာခဲ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အသိတရားနဲ႔ ပတ္သက္လာတိုင္း ထူးထူးျခားျခားျဖစ္မေန။ မိမိက အခ်ိန္တိုင္း သံုးသပ္ေနလုိ႔ပါ။ ေနတတ္ရင္ ေက်နပ္စရာ ဆုိေပမယ့္ မေနတတ္လို႔ မေက်နပ္စရာေတြ ျဖစ္လာတိုင္း မိမိသည္လည္း လြတ္ထြက္သြား၏။ လူတစ္ေယာက္မဟုတ္ပါလား။ 

အေဖအေမ၊ တစ္လုပ္စားဖူး ေက်းဇူးရွင္တုိ႔ အခ်ိန္တိုင္း ေက်းဇူးတင္မိ၏။ ထို႔အတူ မိမိဘဝကို ေျပာင္းလဲေပးေသာ ျပိဳင္ဘက္မိတ္ေဆြ(မိမိကို ျပိဳႈင္ဘက္လုိ႔သေဘာထားေသာ) တုိ႔ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိ၏။ လူဆိုတာ တူမွတုလို႔ရတာဆိုတာ လူတိုင္းမသိႏိုင္တာမွန္၏။ မတူပဲ တုၾက၏။ မိမိေတာ္တာ၊ တတ္တာကို ေျပာတာမဟုတ္။ ဖားတုလုိ႔ ခ႐ုခုန္ ဘဝပ်က္သြားမွာဆိုးတာေၾကာင့္ပါ။ 

မိမိသည္ မတူသူကိုမွ တုခ်င္၏။ တူညီလာေအာင္လုိ႔ပါ။ တူညီလာရႈင္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျပီး ေနာက္ထပ္ မတူညီေသာသူေတြကို လိုက္ရွာမိ၏။ ေတာ္႐ံု အထင္မၾကီးတတ္ေသာ မိမိစိတ္ေၾကာင့္ မိမိပင္ပန္းခဲ့ေပါင္း မ်ားပါျပီ။ လမ္းမွားေတြလည္း အမ်ားၾကီး ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူး၏။ တန္ဖိုးမဲ့ စကားေတြလည္း အမ်ားၾကီး ေျပာခဲ့ဖူး၏။ ဆိုးမိုက္ခဲ့ဖူး၏။ ဆိုးေသာ ျပိဳင္ဘက္တုိ႔ေၾကာင့္သာ။

ယေန႔ မိမိ သိသည္ ဘာကိုသိသည္နည္း..။ ေျပာျပလို႔မတတ္။ မိမိသည္ ခန္႔မွန္းရခက္သည္မွာ မွန္၏။ အခ်ိန္တိုင္း ေျပာင္းလဲေနျပီး မတည္ျမဲတဲ့ ေလာကအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္၍ ေျပာင္းလဲမႈတုိင္းကို ၾကိဳဆိုမိ၏။ မိတ္ေဆြတို႔ ျပိဳင္ဘက္ေတြမွာ မိမိကိုျပိဳင္ေသာျပိဳင္ဘက္၊ မိမိက ျပိဳင္ေသာျပိဳင္ဘက္ တန္ဖိုးခ်င္းမတူေခ်။ အမ်ားၾကီးကြာျခား၏။ မိမိက ယွဥ္ျပိဳင္လုိသူကိုသာ စိတ္ထဲမွာထား ျပိဳင္ႏိုင္၏။ မိမိကိုယ္ျပိဳႈင္ေသာသူကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈလိုက္ပါ။ သင္ တစ္ေန႔ အမ်ားၾကီး တုိးတက္ပါလိမ့္မည္။ 

ဒီေနရာမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတာ္တယ္လုိ႔ထင္ေနတဲ့သူေတြ ရွိမွာပါ။ စိတ္ဓာတ္မက်ပါနဲ႔။ အဲဒီစိတ္ကို မေမ့ပါနဲ႔။ သူမ်ားကိုေတာ့ မၾကြားမိေစနဲ႔။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၾကြားပါ။ ေလာကမွာ ငါသာအေတာ္ဆံုးလို႔။ သင္ တကယ္ထူးခၽြန္ထက္ျမက္လာပါလိမ့္မယ္။ သင္ဦးေဆာင္လာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ သူမ်ားေနာက္လိုက္ဘဝဆိုတာ တကယ္ကို စက္ဆုပ္ဖြယ္ျဖစ္လုိ႔ ကၽြႏ္ုပ္နဲ႔အတူတူ ၾကိဳးစားလုိက္ရေအာင္။                   ။  (မမ်ဳိး)

CROSSING THE BRIDGE

A Little girl and her father were crossing a bridge. The father was quite scared so he asked his little daughter, "Sweetheart, please hold my hand so that you don't fall into the river."

  The little girl said, "No, Dad. You hold my hand."

     "What's the difference?" asked the puzzled father.

"There's a big difference," replied the little girl.

"If I hold your hand and something happens to me, chances are that I may let your hand go. But if you hold my hand, I know for sure that no matter what happens, you will never let my hand go."

{ သမီးငယ္ေလးႏွင့္ဖခင္တုိ႔ဟာ တံတားတစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္ေနပါတယ္.ဖခင္ဟာ အလြန္စိုးရိမ္သျဖင့္ သမီးေလးအား " ခ်စ္သမီးေလး...သမီးေလးျမစ္ထဲက် မသြားဖုိ႔ ေဖေဖ့လက္ကို ကိုင္ထားကြယ္" ဟု ေျပာလိုက္ပါတယ္.

      သမီးေလးက " ဟင့္အင္း ေဖေဖ. ေဖေဖကသာ သမီးရဲ႕လက္ကို ကိုင္ထားရမွာ" လုိ႔ ျပန္ေျပာေသာအခါ ဖခင္က "ဘာမ်ား ျခားနားသြားတုန္း သမီးရဲ႕" ဟု ပေဟဠိဆန္စြာ ေမးလိုက္ရာ

"အမ်ားၾကီး ျခားနားတာေပါ့ ေဖေဖရဲ႕..တကယ္လုိ႔ သမီးက ေဖေဖ့လက္ကို ကိုင္ထားလုိ႔ သမီးတစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ ေဖေဖ့လက္ကုိ လႊတ္ေကာင္း လႊတ္မိလိမ့္မယ္တဲ့..ေဖေဖကသာ သမီးလက္ကို ကိုင္ထားမယ္ဆုိရင္ မေတာ္တဆ တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ေတာင္ သမီးလက္ကို ေဖေဖဘယ္ေတာ့မွ လႊတ္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သမီးသိတယ္ လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္...ဒါေၾကာင့္..ဒီမွာ ဇာတ္လိုက္ သမီးငယ္ေလးရဲ႕ စကားေလးတစ္ခြန္း ဘယ္ေလာက္ထိေရာက္သြားတယ္ဆိုတာ သိေစခ်င္ပါတယ္..က်မလည္း ဖတ္လိုက္ေတာ့မွ ေကာင္းလြန္းလို႔ ပို႔စ္တင္လိုက္တာပါ.

                                                                                                           မမ်ဳိး

စစ္ကိုင္းလမ္းက ULB သို႔

မနက္လင္းလာ ေသာၾကာေန႔

ေရာင္နီမပ်ဳိးခင္ ထပါေလ့။

ေက်ာင္းသြားရမယ္ ေစာေစာျပင္

ဟိုျပင္ဒီျပင္ သတိေမ့ခ်င္။

မေမ့ပါနဲ႔ မမ်ဳိးရယ္

ေက်ာင္းေနာက္က်ေတာ့မယ္။

ဘတ္စ္ကားက မလာေသး

စိတ္ေစာတယ္ေလး။

ေအးခ်မ္းလွတဲ့ မနက္မွာ

ဘတ္စ္ကားစီးရင္း ေက်ာင္းသြားတာ။

ျပည့္သူဥယ်ာဥ္ ေရာက္ျပီေလး

ေရႊတိဂံုကို ဖူးေျမာ္ေသး။

လူေတြ လူေတြ စည္လွတယ္

ေျမနီကုန္းမွာကြယ္။

ကားဆရာအရွိန္သတ္

လွည္းတန္းမီးပြိဳင့္ ခဏရပ္။

မနက္ဆို ကားမၾကပ္

ထို႔ေၾကာင့္ လွည္းတန္း အလွမပ်က္။

မာလာသို႔ ေရာက္ျပီကြယ္

အဆင္သင့္ျပင္ထားမယ္။

ဂ်က္ဆင္ထိပ္က ပန္းပင္ေလး

လက္ျပကာ ႏႈတ္ဆက္ေသး။

ေက်ာင္းေပါက္၀သို႔ ေရာက္ျပီကြယ္

ေက်ာင္းကဒ္တပ္ရမယ္။

အဓိပတိလမ္းႏွင့္ စိန္ပန္းမ်ား

ျပံဳးျပလို႔ပါလား။

စစ္ကိုင္းလမ္းက ကန္တီးေလး

မနက္ေစာေစာ ေျခာက္ကပ္ေသး။

သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္ သြားၾကမယ္

ULB သို႔ကြယ္။

ULB သို႔ေရာက္ေသာအခါ

ေလးထပ္ေဆာင္ၾကီး တက္ရမွာ

အေပၚလည္းေရာက္

အေမာလည္းေဖာက္

ကေလာက္ ကေလာက္ ကေလာက္ေလာက္ (ေရေသာက္သံ)။

                                                                                 မမ်ဳိး(အမွတ္စဥ္၁၅-PGDCA (ULB) ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)

(စိတ္ကူးနဲ႔ လက္တန္းေရးထားတာမုိ႔ အေျခခံေရးနည္းမက်ရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးပါ)

The happiness We give to Others comes back to us

A physician was once summoned to attend to an unusual case. He found a pale, sad, seventeen-year-old, reclining on a sofa, in an ornate room adorned with rich, silk tapestries. Her eyes were half-closed, her head was bowed, and she was pale like a marble statue. Several doctors had been called to examine her and, unable to diagnose her condition, had concluded that her problem was psychosomatic.

At a glance the doctor realized what was wrong with her. she languished in her gilded cage, a self-absorbed prisoner, for she did not know what it was to go out to give happiness to those in need. The doctor asked her to get ready to go out with him.

"With you?" asked the girl. "Where?"

In an undertone, the doctor said to her, "That is a secret. I can only tell you that it is for your own good."

The girl got ready and the doctor took her to a quarter where poor people lived. They carried with them many gifts in cash and kind.

At the first house which they visited, the doctor had to help her to keep her balance, as she walked.

At the second, she went ahead of the doctor.

At the third,she almost ran. When the children kissed her hand and the poor women thanked her, she cried with joy.

The outing seemed too short to her. From then onwards, everybody she searched for those whom she could make happy.

She was restored to good health; she found the joy and happiness, which did not dwell in her palatial home but in the broken cottages of the poor to whom she gave the love of her generous heart. 

                               THE END                               

                                                     by J.P. Vanswani 

ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ေပးလိုက္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ  ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ဆီကိုပဲ ျပန္လာ႐ိုး ထံုးစံပါ.                                               

Discover Zero to One

မွတ္မွတ္ရရ, မေန႔က အိမ္ေရာက္ေတာ့ ညီမေလးက အဂၤလိပ္စာ phonetic ပိုင္း သင္ေပးပါလုိ႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ က်မက Chinese စာလံုးေတြ အေရးေလ့က်င့္ေနတာပါ။ သူက စာအုပ္သံုးေလးအုပ္ ဆဲြထုတ္လာတယ္။ အဖံုးမရွိေတာ့တာေတြက မရွိေတာ့ဘူး။ လွန္ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္က က်မ ဆရာဦးမိုးျမင့္ေမာင္ဆီမွာ သင္ယူခဲ့တဲ့ phonetic စာအုပ္ေတြျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ခ်က္ စဥ္းစားမိသြားတယ္။ လက္ရွိသင္ယူေနတာကလည္းအသစ္၊ သင္ယူထားခဲ့ေပမယ့္ အသစ္လုိျပန္ျဖစ္ေနတဲ့ စာအုပ္ေဟာင္းေတြထဲက ဗဟုသုတကလည္းအသစ္ပဲလို႔  ေတြးမိပါတယ္။ ေရးလက္စ တ႐ုတ္စာကို လက္စသတ္ျပီး က်မ စာအုပ္ေဟာင္းပံုထဲ ၀င္တိုးေတာ့တာပါပဲ. ေမ့ေနခဲ့တာပါ..က်မေမ့ထားခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြ တစ္အုပ္ျပီးတစ္အုပ္ လွန္ၾကည့္သြားေတာ့ အားလံုးက အသစ္ျဖစ္ေနတယ္. တစ္ခါပဲဖတ္ျပီး ခ်ထားခဲ့တဲ့က်မ ေနာင္တဆိုတာကို အခ်ိန္နဲ႔အတူ ေနာက္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ပညာေတြနဲ႕ အသက္သြင္းလိုက္သလိုပါပဲ. Why do you work so hard? (ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ၾကိဳးစားေနတာလဲ) လို႔ ေမးခဲ့တဲ့ က်မရဲ႕မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြကို ရွက္မိပါရဲ႕။ က်မကိုယ့္ကိုယ္ကို Zero လုိ႔ အမွတ္ေပးမိပါေတာ့တယ္။ 2007 ေလာက္ကထင္ပါတယ္..အင္တာနက္ကြန္႔မန္႔ေလးတစ္ခုကို မွတ္မိေနပါတယ္. '' အတိတ္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္တိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို သုညေတြပဲ ေပးလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕" ဆိုျပီး
ေရးထားတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဆီမွာပါ...က်မတစ္ခါတည္းအာ႐ံုထဲ ထည့္ခဲ့တာပါ..သို႔ေပမယ့္ ..နားမလည္ခဲ့ပါဘူး..အာ႐ံုထဲမွာပဲဒီအတုိင္းေလး သိမ္းထားခဲ့မိတယ္။  ခုေတာ့ တကယ္လက္ေတြ႕ပင္ က်မ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သုည ေပးမိပါေတာ့တယ္..လက္စနဲ႔ ဒီတိုင္းေတာ့မျဖစ္ေသးဘူး.. ၁ ျဖစ္ေအာင္ေတာ့လုပ္မွပဲဆုိျပီး စာေတြလိုက္ဖတ္ေနမိတယ္။ တစ္ခုသြားေတြ႕တယ္ရွင့္။ ပညာရဲ႕တန္ဖိုးဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးတစ္ခု။
က်မအက်ဥ္းခ်ဳပ္dataေလာက္ပဲ မွတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္ေလ့လာလုိက္စားတဲ့ဘာသာရပ္တစ္ခုခုဆိုပါေတာ့..၀ါသနာဆိုတဲ့ေနရာကေန             ျဖန္႔ၾကည့္သြားရင္
ေလ့လာခ်င္စိတ္၊ သင္ယူလုိစိတ္၊ မွတ္သားၾကားနာလိုစိတ္ေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္လာပါတယ္.. ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ေလ့လာ လိုက္စားတဲ့အလုပ္တစ္ခုအေပၚ ေ၀ဖန္သူေတြ၊ ကဲ့ရဲ႕သူေတြက တစ္ပံုတစ္ပင္..လက္ရွိသင္ယူေနတဲ့ လူေတြကိုယ္တုိင္ကေတာင္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္
အသံုး၀င္ပါ့မလား၊ အသံုးခ်ခြင့္မွရပါ့မလားလုိ႔ ခိုညည္းတတ္ၾကပါတယ္..တန္ဖိုးဆိုတဲ့အရာကို နားလည္သေဘာေပါက္တဲ့လူနဲ႔ေတာ့ ကြာတာေပါ့ရွင္. ထုိသူေတြကသာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္အသံုးခ်ဖုိ႔အတြက္ သိုမွီးဆည္းပူးထားရမယ္လို႔ ယူဆထားၾကတယ္..ႏွစ္နည္းနည္းၾကာေတာ့ လံုး၀ကြာျခားသြားေစပါတယ္..လိုခ်င္သူနဲ႔ လိုအပ္သူၾကား Value ေတြေပါ့..က်မ ဒီေနရာမွာ လိုခ်င္သူကို Definition ဖြင့္ပါမယ္..က်မတို႔ေတြက အနည္းဆံုးေတာ့ ဘဲြ႕ဒီဂရီတစ္ခုေလာက္ေတာ့
အနည္းဆံုးလိုခ်င္ၾကသူေတြမဟုတ္လား?..တစ္ခုထက္ ႏွစ္ခုရရင္လုိခ်င္တယ္..သံုးခု. .ေရာ..ရရင္ယူမွာပါပဲ..ယုတ္စြအဆံုး ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္ဘဲြ႕က အေကာင္းဆံုးလဲ ရတာအကုန္လိုခ်င္သူေတြပါပဲ..အဲျပႆနာက စျပီ..အမွန္ကို မမွန္တာေတြက ဖံုးလႊမ္းသြားျပီ..တကယ္လိုအပ္တာဟုတ္ရဲ႕လား? မိမိဘ၀လမ္းေၾကာင္းမွာ ဒါေတြလုပ္ဖု႔ိ
ရည္ရြယ္ထားသလား ။ ရည္မွန္းထားသလား။ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မွာလား။ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာရွိေနပါတယ္.........က်မ မိမိဘ၀မိမိအနာဂတ္ဆီေလွ်ာက္လွမ္းရမယ့္လမ္း
အနည္းဆံုးေတာ့ ရွာေဖြျပီးျပီလို႔ ေျပာလုိ႔ရျပီ။ လိုခ်င္တာေတြေဘးခ်ိတ္ကာ လိုအပ္တာတစ္ခုခ်င္းစီကို ျဖစ္တည္ေနတဲ့အခ်ိန္အခါနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာ
တည္ေဆာက္သြားမယ္..လူတုိင္း ကိုယ့္ပန္းတိုင္ကိုယ္သိၾကပါတယ္..ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္မယ္ဆိုတဲ့ လူသားေတြပါ..သုိ႔ေပေသာ္ျငား အမွားေလးေတြ
ေတြ႕ေတြ႕လာတယ္..ဆရာေတာ္တစ္ပါး ဆံုးမဖူးတယ္..ဘဲငန္းနဲ႔ျမင္းအေၾကာင္းပါ..ေရမွာလည္းကူး၊ ကုန္းမွာလည္းသြား၊ ေကာင္းကင္လည္းပ်ံႏိုင္တဲ့
ဟိုစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္ဘဲငန္းျဖစ္ခ်င္သလား၊ ကုန္းေပၚမွာေတာ့ လိုက္မွီသူမရွိတဲ့အေျပးသန္တဲ့ျမင္းပဲ ျဖစ္ခ်င္သလား? တဲ့ မွတ္သားစရာပါ။ ျမင္းပဲျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။
လိုအပ္တဲ့အရာတစ္ခုကို စဲြျမဲစြာေလ့က်င့္ရင္း ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ အသံုးခ်ႏိုင္တဲ့ အေျပးသန္တဲ့ျမင္းျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ " ပန္းပုဆရာအၾကိဳက္ထုလုပ္တဲ့ ပန္းပုနဲ႔
ပတ္၀န္းက်င္အၾကိဳက္ ထုေပးရတဲ့ပန္းပု" တုိ႔ရဲ႕ အရည္အေသြးအေၾကာင္း ပံုျပင္ေလးကို သြားသတိရလိုက္ပါေသးတယ္..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ဘ၀အေျခအေနအစံုစံုမွာ
မွားတာကို ျပဳျပင္ရင္း ျပဳျပင္ရင္း  က်မ လမ္းမွန္ေပၚေရာက္လာဖို႔ တန္ဖိုးျဖတ္လုိ႔မရတဲ့ က်မရဲ႕ပညာေတြက ေထာက္ပံ့လုိ႔ေနပါတယ္...ဘ၀ခရီးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္၀ယ္ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္အထိ ပညာကိုသာေလ့လာရင္း......ပညာကိုသာအားကိုးရင္း....ပညာကိုသာအေဖာ္ျပဳရင္း.........................။      

Four things do not come back :

The spoken word,

The sped arrow,

Time past,

The neglected opportunity.

ဤေလးခုေသာအရာျပန္မလာပါ.

ႏႈတ္မွထြက္ျပီးေသာစကား

ေလးမွလႊတ္ျပီးေသာမွ်ားတံ

ကုန္လြန္သြားျပီျဖစ္တဲ့အခ်ိန္

လ်စ္လ်ဴ႐ႉခဲ့ေသာအခြင့္အေရး။  ။

                                                                                  မမ်ဳိး(ေျမလတ္သူ)

သိထားသင့္တဲ့ Wireless's Life

21ရာစုလူသားမ်ားအေနနဲ႔ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ လူေနမႈဘ၀ပံုစံမ်ားအတြက္ လိုအပ္ခ်က္ေတြ မ်ားျပားလာပါတယ္. က်မ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဆိုပါစို႔..ေက်ာင္းသားဟာ စာကလဲြျပီး ဘာမွမသိဆိုတဲ့ အရင္ကေနလာခဲ့တဲ့ မူရင္းပံုစံမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး. ေက်ာင္းသား စာပဲက်က္ က်န္တာ နင္တို႔နဲ႔မဆိုင္ ဆိုတဲ့ေခတ္က က်န္ခဲ့ပါျပီ..သတိထားမိေကာင္းပါရဲ႕........လက္ရွိက်မ အလုပ္အကိုင္တစ္ခုရွိတယ္....အလုပ္ခ်ိန္က ၈နာရီရွိပါတယ္.. အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပုိေနပါတယ္..စာဖတ္မယ္.အားကစားလုပ္မယ္..ပိုေနပါေသးတယ္..အဲတစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္..ေမ့ထားလို႔မရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ပါ..ဒီေနရာမွာ က်မဆိုလိုခ်င္တာက IT ပတ္၀န္းက်င္ကိုပါ. လူေတာထဲ၀င္တုိးဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္လာတဲ့အရြယ္ဆိုရင္
အိုင္တီနယ္ပယ္နဲ႔ ထိစပ္ထားသင့္ပါတယ္..မွန္ပါတယ္..မိမိတုိ႔ရဲ႕ ပိုေနတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြကို အိုင္တီနယ္ပယ္ထဲ အသံုးခ်ဦးမယ္ဆိုရင္ အိုင္တီပစၥည္းေလးေတြ လိုအပ္လာပါတယ္။ Laptop or phone , etc..စသျဖင့္ ရွိထားသင့္ပါျပီ.ဒါတင္မကေသး နည္းပညာကြန္ယက္ ကိုယ့္အိမ္ေပၚ၊ ကိုယ့္အိပ္ယာေပၚအထိ လႊမ္းႏိုင္ဖုိ႔ဆိုတာ က်မအခုေျပာခ်င္တဲ့ ၀ိုင္ယာလက္အေၾကာင္းပါပဲ. သူသာ က်မတို႔သြားေလရာမွာ ရွိေနခဲ့ရင္ က်မေစာေစာက ေျပာခဲ့သလို 21ရာစုလူသားပီပီေနႏိုင္ျပီေပါ့ရွင္. (Without Wire) ဆိုတဲ့ Wireless ကို ဂ်ီမာကိုနီ (G-Marconi) ဆုိတဲ့ အီတလီ လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦးက စတင္ေတြ႕ရွိခဲ့တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္..မာကိုနီအေၾကာင္း က်မသိသေလာက္ေျပာရရင္ ေက်ာင္းစာ
ကိုစိတ္မ၀င္စားတာေၾကာင့္ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္စာေမးပဲြ မေအာင္ခဲ့ပါဘူး..ဒါေပမဲ့ သူက သိပၸံပညာကို ၀ါသနာပါသူတစ္ဦးမုိ႔  အိပ္ခ်္ဟက္ဇ္ (H-Hertyz) ေရးတဲ့ ေရဒီယိုလိႈင္းစာအုပ္ေတြအေၾကာင္း ဖတ္မိရာက ၀ိုင္ယာလက္ေခၚ ၾကိဳးမဲ့ဆက္သြယ္ေရးကို ေတြ႕ရွိခဲ့ပါတယ္. ပထမဆံုး မာကိုနီဟာ အခန္းတြင္းနဲ႔ အခန္းျပင္ အခ်က္ျပသေကၤတေတြ စမ္းသပ္ၾကည့္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျပင္ပဟင္းလင္းျပင္မွာ စမ္းသပ္တယ္.အဲဒီ့အခါ သူရဲ႕ပစၥည္းကိရိယာတစ္ခုကို ေျမၾကီးေပၚခ်ထား ေျမၾကီးနဲ႔ဆက္သြယ္မႈရွိေနရင္ အင္တင္နာအျမင့္ကို ပိုျမႇင့္ အခ်က္ျပသေကၤတေတြကို ပိုျပီး ေ၀းေ၀း ပို႔လႊတ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိသြားပါတယ္. ဒါေၾကာင့္ မာကိုနီဟာ ၾကိဳးမဲ့ေၾကးနန္းနဲ႔ ေရဒီယိုကို တီထြင္ႏိုင္တဲ့အထိ တိုးတက္သြားပါတယ္.ဒါဟာ လက္ရွိက်မတို႔ Lifestyle ပံုစံေတြမွာ အသံုးက်လာတဲ့ Wifi ရဲ႕ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းပါပဲ. . . ေကာ္ဖီဆိုင္ထိုင္မယ္..Wifi ရွိလား..သံုးလို႔အဆင္ေျပလား? ဒါေတြကအစ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ က်မတုိ႔လက္ရွိဘ၀ေတြမွာ နည္းပညာရဲ႕အႏွစ္သာရမ်ားကို ေပးႏိုင္သမွ် အခ်ိန္ေတြၾကား အကုန္ခံရင္း......ဘ၀ေနထိုင္မႈပံုစံမ်ား ပိုမိုတိုးတက္လာၾကပါေစလို႔..ေမွ်ာ္လင့္ရင္းျဖင့္ ...

                                                                              မမ်ဳိး(ေျမလတ္သူ)